Wacht even, hoor ik het goed, praten jullie in Nederland nu over de schoenen van kandidaat lijsttrekker Hugo de Jonge? Inderdaad, Wilma Borgman en Sven Kokkelman op vrijdag bij M, reagerend op het feit dat “sommigen in de partij” zich storen aan de footwear van deze kandidaat lijsttrekker.
Nederland, althans het CDA, is dus ook wat dat betreft nog steeds aartsconservatief. Zouden jullie het schoeisel van een vrouwelijke kandidaat hebben durven bespreken? Dacht het niet. Dan had iedereen meteen moord en brand geschreeuwd: sexisme! Onbelangrijk!! Afleidingsmanoeuvre!!!
Overigens was me hier in Nieuw-Zeeland wel opgevallen dat Jacinda Ardern (spreek uit ardúrn, niet árdern) sober gekleed ging toen ze de eerste coronagevallen bekend maakte. Haar knalrode lippenstift was verdwenen en haar stem klonk ernstig. Dit maakte de metamorfose van Vogue covergirl tot strenge schooljuf compleet. Het was allemaal was onderdeel van wederom een slim communicatieplan. Want onze premier blinkt uit in strategische communicatie.
Maar ik vond het gek. En jammer. Ook hier had ze een voorbeeldfunctie kunnen vervullen. Al heb ik haar er nog nooit op kunnen betrappen een taboe te doorbreken. Op het dragen van spannende schoenen ook niet.
Bloemen bloeien gewoon door terwijl er mensen sterven. Het zou raar zijn de bloesems te vragen een beetje in te binden. Een ander kleurtje te tonen. Sterker nog, bij een uitvaart halen we bloemen er vaak juist graag bij. Geen tante die een bosje rozen influistert dat ze er te flamboyant bij staan. Toch?
Niet dat Hugo de Jonge een uitnodiging krijgt voor mijn begrafenis, maar stel dat hij toch kwam. Dan zou ik graag willen dat hij zijn flitsende schoenen aantrekt. Want de dood hoort ook bij het leven en dat mag heus gevierd worden. Een opvallend paar stappers is gewoon een soort bosje bloemen.
© Sitara Morgenster
Become a supporter
